برای سالروز درگذشت كامبوزیا پرتوی
کامبوزیا قصه گو می شنوی؟!
به گزارش لباس دونی، «کامبوزیا پر شر و شور... کامبیز قصه گو می شنوی؟ صدای بچه ها را می گویم. بچه های روز گذشته، بچه های امروز. بچه های فردا و بچه های همیشه را. بچه های فیلم ماهی، گلنار، گربه آوازه خوان، بازی بزرگان. چند روز است که در هوای بارانی نام تو را صدا می کنند و خاطراتشان با تو را مرور میکنند.»
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، زنده یاد فرشته طائرپور این جملات را همزمان با درگذشت کامبوزیا پرتوی به سبب مبتلا شدن به کرونا در سال ۹۹ در مراسم بزرگداشتش گفت و حالا خودش هم همسایه کامبوزیا شده است و این دنیا را ترک کرده است.
این تهیه کننده سینما در ادامه متن اش خطاب به کامبوزیا پرتوی نوشته بود: «کامبیز قصه گو میشنوی؟ کامبیز می شنوی صدای بانوی میانسالی را که از خارج تلفن کرده و می گوید خوشحالم که قهرمان کودکی من گلناری بود که خمیر کلوچه هایش ترش می شد. گوش کن کامبیز. همه بچه هایی که باردیگر دست بزرگترهایشان را گرفته و به سینما آمده اند و دارند با عروسکهای تو در سالن همخوانی می کنند و سالن از صدای آنها و بزرگترهایشان پر از غوغا و نشاط شده...»
۴ آذر ماه خبر درگذشت کامبوزیا پرتوی ما را به خاطرات دوران کودکی مان بُرد؛ ترانه های "گلنار" و "گربه آواز خوان" را زمزمه کردیم و از جاده "کافه ترانزیت" گذشتیم و باردیگر به "بازی بزرگان" رسیدیم و دل مان برای "من ترانه پانزده سال دارم" که فیلم نامه اش را این هنرمند نوشته بود، تنگ شد.
کامبوزیا پرتوی که متولد ۱۸ اسفند سال ۱۳۳۴ در روستایی به نام رستم آباد در گیلان بود و در رابطه با زندگی خانوادگی اش در کودکی اظهار داشته بود: "شرایط خانوادگی به سامانی داشتم. پدرم کارمند بود. کتاب زیاد می خواند. با توجه به این که در روستا بودیم روزنامه و مجله برایمان می آمد و پدرم هم هر بار که سفر می کرد با خودش چند تا کتاب می آورد.
برای این کارگردان، «رشت» معنای سینما را داشت و در رابطه با اش در فیلمی که موزه سینما منتشر کرد، گفته است: کانون پرورش فکری را از راه فیلمهای آقای کیارستمی می شناختم و چند فیلم دیگر از کسانی مثل آقای بیضایی. فیلم «سفر» برای ما نوجوان آن زمان بسیار فیلم تفکربرانگیزی بود. فیلم «لباسی برای عروسی» آقای کیارستمی را در آن زمان خیلی دوست داشتم و بعد هم «مسافر» و «تجربه» که همه را دنبال می کردم. حتی وقتی خواست فراتر از این ها کار کند، هم فیلم «گزارش» را می توانم بگویم که خیلی زیبا بود و آنرا دوست داشتم.
کامبوزیا پرتوی که فیلمهای خاطره انگیزی برای کودکان ساخته، تاکید داشت: «ما بچه ها را برای دیدن فیلم تربیت نکردیم، تربیت آنها همان کارتون های تلویزیون بود. اما در بحث هایی که داشتیم واقعاً احساس می شد بچه های ما هیچ چیز ندارند. کم کم انگار این تعهد ما شد که باید فیلم کودک بسازیم.»
بله آقای کامبوزیا پرتوی! تعهدی که خیلی هم اینروزها جدی نیست، ای کاش برگردیم و با هم باردیگر در سینما ترانه های «گلنار» را زمزمه نماییم و با «بازی بزرگان» شما دل مان خوش باشد که کمی بزرگ شدیم.
منبع: لباس دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب