حرم مطهر رضوی در آغاز ۱۴۰۴،
تحویل سال در سایه مناجات و امید
به گزارش لباس دونی، خراسان رضوی سال ۱۴۰۴ از طریق رسیده است. لحظات باشکوه تحویل سال با ذکر «یا مقلب القلوب و الابصار» در حرم امام رضا (ع) طنین انداز شد و الان اولین ساعت این سال نو در فضایی آکنده از دعا و نیایش سپری می شود.
اینجا در حرم مطهر رضوی تحویل سال نو صرفا یک تغییر تقویمی، بلکه نقطه عطفی معنوی است؛ سفری که سال جاری با ماه مبارک رمضان هم زمان شده و دل های عاشقان را بیشتر از همیشه به ملکوت پیوند زده است. شب گذشته، زائرین احیای نخستین شب قدر را در جوار بارگاه امام رئوف به جا آوردند و بعد از آن با چشمانی اشک بار به استقبال سپیده دم و لحظه تحویل سال رفتند.
بعد از تحویل سال، سکوتی عمیق بر فضای حرم حاکم شد. برای چند ثانیه، انگار هیچ کس نفس نمی کشید. تنها زمزمه هایی که از عمق جان برمی آمد، در بین صحن ها پیچیده بود. برخی زائرین هنوز اشک هایشان را پاک نکرده اند، برخی دیگر در کنار سقاخانه ایستاده اند، جرعه ای آب می نوشند و به آسمان چشم دوخته اند، امید دارند که در این لحظات، سرنوشتشان به بهترین شکل رقم بخورد.
در بین جمعیت، نگاه ها به گنبد طلایی دوخته شده است؛ نور صبحگاهی بر آن تابیده و درخشش طلای آن، دل ها را تسخیر کرده است. زائرانی که از طریق های دور آمده اند، حالا به آرزویشان رسیده اند؛ ایستادن در کنار بارگاه امام مهربانی ها، درست در لحظه ای که سالی کهنه جای خویش را به سالی نو داده است.
سالی که با اشک و امید آغاز شد
سال جاری حرم مطهر رضوی شاهد تقاطعی تاریخی بود؛ میان نوروز و رمضان، میان تحویل سال و شب قدر. چه آغاز مبارکی که سالی نو را با طهارت دل، با توبه ای خالصانه، با ذکر یا علی و یا حسین و یا رضا (ع) آغاز نماییم. مؤمنانی که شب گذشته را در احیا و دعا سپری کرده بودند، حالا بعد از تحویل سال، دل هایشان سبک تر شده و امیدهایشان روشن تر از همیشه است.
در همین حال جوانی کنار مادر پیر خود نشسته، دستان او را در دست گرفته و آرام زیر لب دعا می کند. در چشمان مادر اشکی جمع شده که مشخص نیست از دلتنگی سال قبل است یا امید سال پیش رو.
چند قدم آن سوتر، گروهی از نوجوانان دست در گردن یکدیگر عکس یادگاری می گیرند، شاید سال ها بعد، وقتی به این عکس نگاه کنند، به یاد بیاورند که سالی نو را در کنار امام رئوف آغاز کردند.
نور روز بر صحن های حرم گسترده شده است. در این اولین ساعت سال، زائرین هنوز در فضای روحانی حرم حضور دارند. برخی قرآن به دست گرفته اند و قرائت را ادامه می دهند، گروهی کنار گنبد فیروزه ای نشسته اند و آرام ذکر می گویند.
کودکی در آغوش مادرش به خواب رفته، در حالیکه مادر، با چشمانی اشک آلود، همچنان دستانش را بسمت ضریح بالا برده و زیر لب دعا می خواند. پدری که دستان فرزندش را در دست گرفته، آرام زیر لب نجوا می کند. خانواده ای که از راهی دور به اینجا آمده اند، در سکوتی عمیق فرو رفته اند، گویی هنوز درحال و هوای مناجات های دیشب اند و دل هایشان را یکسره به امام رئوف سپرده اند.
در صحن های مختلف، زائرین یکی یکی از جا برمی خیزند، اما دل کندن دشوار می باشد. برخی هنوز کنار ضریح ایستاده اند، انگار نمی خواهند این لحظات را به پایان برسانند.
در این لحظات ناب، هیچ کس در مشهد تنها نیست. گویی همه اعضای یک خانواده اند، گردهم آمده در سایه سار ضریحی که ملجاء حاجت هاست. و این همان حقیقتی است که حرم امام رضا (ع) را در هر سال و هر نوروز، به قلب تپنده عاشقان بدل می کند.
منبع: لباس دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب