در نشست دورهمی برگزیدگان خودنویس با دبیر جشنواره مطرح شد؛
خودنویسانی که راه صدساله را یک شبه طی کردند
لباس دونی: در نشست دورهمی برگزیدگان خودنویس با دبیر جشنواره صحبت ها، گلایه ها و پیشنهاداتی عنوان شد که یکی از صحبت های مشترک آنها این بود که با دوره های خودنویس، راه صدساله را یک شبه طی کردند.
به گزارش لباس دونی به نقل از مهر، نشست دورهمی برگزیدگان دوره های مختلف خودنویس، به ریاست علیرضا نعمت اللهی دبیر جشنواره خودنویس زرین و با حضور تعدادی از اعضای خودنویس، در سالن اجتماعات خبرگزاری مهر، اجرا شد.
در این جلسه برگزیدگان دوره های مختلف جشنواره خودنویس صحبت های خودرا انجام دادند و نعمت اللهی به تک تک صحبت های آنها گوش می داد و در لابه لای صحبت های شأن، به پرسش ها پاسخ می داد. او همچون پدری مهربان، صبورانه مقابل نوقلمان نشسته بود و با صحبت هایش آنها را به نوشتن دلگرم می کرد.
نویسنده ای که کتابش به دستش نرسید
صفورا مردانی یکی از برگزیدگان سومین جشنواره خودنویس است. او سه سالی می شود که با خودنویس آشنا شده است. این نویسنده تا کنون چند داستان کوتاه را به چاپ رسانده است.
مردانی با اشاره به خاصیت های دوره های خودنویس اظهار داشت: قبل از حضور در کلاس های آموزشی خودنویس، کتاب «قانقاریا» را نوشته بودم. نسبت به این اثر تعصب بسیار داشتم و حتی زمانی که آقای کفاش استاد دوره ام اشکالاتم را برایم می گفت، متعصبانه جلویش می ایستادم و قبول نمی کردم. اما بعد از گذراندن کلاس ها متوجه کلام استاد کفاش شدم که او چه می گفت. حتی دوست داشتم نزدیک به ۲۰ هزار کلمه به قانقاریا اضافه کنم و در آن زمان متوجه شدم که این کتاب چقدر جای کار دارد.
وی اضافه کرد: در ایام ابتدایی فکر می کردم نویسنده بسیار فوق العاده ای هستم اما بعد از گذراندن کلاس ها دیدم که چقدر باید مسیر را بروم تا تبدیل به نویسنده فوق العاده ای بشوم. از آن موقع دیگر به استاد کفاش اعتماد کردم.
عضو جشنواره خودنویس اظهار داشت: استاد کفاش در کلاس ها به لحاظ نظریه به ما یاد می داد که چگونه به دنیا نگاه نماییم و سفرها را به چه صورت با چه نگاهی برویم. در این کلاس ها نوع نگاهم به سفر عوض شد. ما در یک ماهه اول کلاس ها، طرح ها را نوشتیم و پی رنگ آنرا درآوردیم.
وی افزود: از دوران کودکی خاطراتم را می نوشتم و حتی در سن ۱۹ سالگی رمانی را در ۶۰ صفحه به نگارش درآوردم.
مردانی ضمن گلایه از جشنواره خودنویس بابت ندادن یک جلد از کتاب منتشره اش، اظهار داشت: بعد از این همه زحمت انتظار داشتم که خودنویس یک جلد از کتاب را به من بدهد. من جزو آن نویسنده هایی بودم که کتابم هیچ زمانی به دستم نرسید.
خودنویس ۲۰ میلیون تومان برای پرورش نوقلمان هزینه کرده است
در ادامه نعمت اللهی دبیر جشنواره خودنویس زرین اظهار داشت: یکی از اشکالات کار این بود که نشر هزینه را برای برگزاری کلاس ها داد به این معنا که چاپ کتاب ها و برگزاری دوره ها نزدیک به ۲۰ میلیون تومان هزینه داشت که اگر شما خودتان قصد داشتید کتاب تان را به تنهایی منتشر کنید، باید مبالغ هنگفتی برای چاپ حداقل یک کتاب تان را پرداخت می کردید.
وی اضافه کرد: نشر این هزینه را برای چاپ کتاب کرد درحالی که می توانست آن هزینه را برای شما انجام دهد که به چشم نویسنده بیاید اما با این روال نشر صاد و پرداخت هزینه بالا، به چشم نویسنده نه فقط نیامده بلکه او را دلگیر کرده است.
نوشتن سبک زندگی است
در ادامه صحرا زارع دیگر عضو خودنویس بود که تا کنون در انجمن های مختلف فعالیت می کرد و چندین اثر را منتشر نموده بود.
وی با اشاره به دوره های آموزشی خودنویس اظهار داشت: آقای کفاش استاد فوق العاده ای بود تا جایی که با رک بودن و سختگیر بودن، مهارتهای مختلفی را به ما یاد داد. شاید در ابتدا کمی نسبت به این نوع عملکردش گارد می گرفتم اما پس از مدتی به او اعتماد کردم.
عضو خودنویس اظهار داشت: به نظر می آید نوشتن خودش سبک زندگی است. می نویسم تا مردم همذات پنداری کنم. دردهایی از مردم که شنیده نشده است را می خواهم بنویسم. حدودا گاهی از بیرون به مسأله نگاه می کنم و گاهی سوژه ها از درونم می جوشد.
وی اضافه کرد: قبل از دوره های خودنویس، دوره های مختلفی را گذرانده بودم اما هیچ کدام را جدی نگرفتم. اما در خودنویس یاد گرفتم که در کنار نوشتن باید تکنیک را هم یاد بگیرم و نوشتن و تکنیک دو موضوع جدانشدنی هستند.
زارع اظهار داشت: یکی از مدلهای یادگیری آقای کفاش این بود که در ابتدا فصل اول و فصل آخر را باید می نوشتیم که البته در اکثریت مواقع بعد از گذراندن پروسه نوشتن، فصل پایانی تغییری نمی کرد. شاید در آن روزها نوشتن فصل اول و آخر همزمان سخت بود، اما بنظرم روش فوق العاده ای بود که برای مان اجرا شد.
وی اضافه کرد: نویسنده قبل از هر چیزی باید انتقادپذیر باشد و منطقی فکر کند و این روند می تواند به بهتر شدن کارش کمک نماید.
این عضو خودنویس اظهار داشت: نویسنده با خلاقیت خود می تواند به نوشته اش شاخ و برگ بدهد. در نهایت این که نویسنده باید قبل از نویسندگی، نقاد باشد و به هنگام نقد، جبهه نگیرد.
منتقد دو قدم پشت سر نویسنده است
در ادامه نعمت اللهی دبیر جشنوره خودنویس زرین اظهار داشت: منتقد دو قدم پشت سر نویسنده است. نویسنده هیچ زمانی نباید با منتقد درگیر شود. او باید همیشه خودرا یک قدم جلوتر از منتقد ببیند. شما نویسندگان نباید اجازه دهید که منتقد جلوتر از شما باشد.
نوشتن را با خاطره نویسی شروع کردم
در ادامه فردین جمالی عضو دیگر خودنویس در جلسه حضور داشت. او یکی از شاگردان استاد باباخانی بود و در مدت آموزشش اثر «باج» را نوشت.
جمالی از روند آشنایی خود با خودنویس گفت و افزود: از سوشال مدیان با فراخوان خودنویس آشنا شدم. تفاوت کلاس ما با اساتید دیگر خودنویس خصوصاً آقای کفاش این بود که ما فصل به فصل پیش می رفتیم و هر کدام مان سر کلاس داستان مان را می خواندیم.
وی اضافه کرد: کلاس های مان بصورت آنلاین انجام شد و هیچ زمانی ما همدیگر را ندیده بودیم. کتابی که بعد از گذراندن کلاس ها منتشر کردم، با دیگر کتاب هایم زمین تا آسمان فرق می کرد؛ چونکه قبل از ورودم به خودنویس صفر بودم.
عضو خودنویس اظهار داشت: به خاطر علاقه ام به نوشتن این حرفه را دنبال کردیم. با خاطره نویسی کار نوشتن را شروع کردم.
نویسندگان در کلاس های خودنویس نباید داستان شأن را در حضور دیگران بخوانند
در ادامه محمدرضا طهرانی دیگر عضو خودنویس است که در دوره های آموزشی یکی از شاگردان استاد باباخانی محسوب می شود.
وی ضمن گلایه از برخی روش های کلاس های آموزشی اظهار داشت: یکی از مسائلم در کلاس ها این بود که ما در مرحله ای هستیم که مقرر است کشتی بگیریم، پس کسی در آن شرایط نمی تواند برای من از نظریه های کشتی بگوید بلکه من نیازمند یادگیری فن کشتی هستم. بدین سبب جای مسائل تئوریک در کلاس ها نبود و به شدت مخالف جدی آموزش های ابتدایی داستان نویسی در کلاس های خودنویس هستم.
این عضو خودنویس اظهار داشت: نوشتن فصل اول و پایانی یک کتاب همزمان کار درستی نیست؛ چونکه اگر فصل پایانی روی کاغذ بیاید، دیگر تمام است.
وی اضافه کرد: با یکی دیگر از روش های استاد باباخانی در کلاس مخالفم در خصوص این که هر نویسنده ای کتابش را در حضور دیگران می خواند. به هر حال هر داستانی محرمانه است و نباید داستان لو برود. این امر می تواند اغتشاش فکری بوجود آورد.
طهرانی اظهار داشت: کتاب هایی که در انتشارات صاد منتشر می شود، وحدت گرافیک ندارد و باید این مساله مورد توجه بیشتری قرار بگیرد.
با خودنویس راه صد ساله را یک شبه طی کردم
در ادامه محدثه قاسم پور یکی دیگر از اعضای خودنویس که نوشتن را از خاطره نویسی آغاز نموده است، اظهار داشت: به طور اتفاقی خاطره چندسال پیش را منتظر کردم و همین مورد موجب شد که بصورت حرفه ای به سراغ یادگیری در زمینه نویسندگی برم. ابتدا کلاس های خانم سارا عرفانی را شرکت کردم و با فراخوان خودنویس آشنا شدم و در نهایت طرحم را ارسال کردم.
وی اضافه کرد: آنچیزی که تا کنون چاپ کرده بودم چیزی جز دلنوشته و خاطراتم نبود. بنظرم با خودنویس راه صدساله را یک شبه رفتم.
این عضو خودنویس ضمن گلایه از جشنواره اظهار داشت: چندین بار تلاش کردم از داوران اشکالات کارم را بگیرم که متأسفانه امکان پذیر نشد و کسی پاسخگویم نبود.
ارائه اشکالات کار به نویسنده لطمه می رساند
نعمت اللهی دبیر جشنواره خودنویس زرین اظهار داشت: بنظرم اطلاع دادن اشکالات کار به نویسنده به روند کار ضربه وارد میکند و ممکنست نویسنده کارش را متوقف نماید.
وی اضافه کرد: داوری کردن یعنی بر طبق سلایقش اثری را داوری می کند و مثل درس مهندسی نیست که با عدد و ارقام سرکار داشته باشد؛ بدین سبب ملاکی برای داوری وجود ندارد. ممکنست داوری ژانری را دوست داشته باشد و بر طبق آن داوری کند و همزمان با سلیقه نویسنده یکسان باشد.
به هنگام وارد شدن اشکالات کارم، شوک وارد می شد
در ادامه مولود سوزنگران دیگر عضو خودنویس اظهار داشت: از دوران کودکی انشا و خاطراتم را می نوشتم. اهتمام می کنم با احساسم بنویسم. به غیراز کلاس های خودنویس، در هیچ کلاسی شرکت نکردم.
وی اضافه کرد: کلاس های خودنویس، برایم مناسب بود و در بخش هایی آقای کفاش استادم از من ایراد می گرفتند که در همان لحظات به من شوک وارد می شد اما در نهایت از کلاس ها و این روند راضی هستم.
تا دردی نهفته نباشد، نمی توان اثری را خلق کرد
در ادامه نعمت اللهی دبیر جشنواره خودنویس زرین اظهار داشت: داستان نویسی هنری است که اگر به آن تسلط پیدا کنید، دیگر آنرا رها نمی کنید؛ چونکه انسان ذاتاً قصه محور است. همه دوست دارند هم بشنوند و هم بنویسند. هیچ اثر هنری به اندازه داستان جذابیت ندارد.
وی اضافه کرد: با وجود آنکه تجربه شعر، خوشنویسی و عکاسی را دارم اما قصه چیزی است که تجربیات بشر را شامل می شود. باید دردی در وجودتان باشد تا بتوانید بنویسد. اگر این درد نهفته نباشد نمی توان اثری را خلق کرد. تا آن زمان که یک رنج نهفته نباشد، نمی توانید اثر هنری را تولید کنید.
من و رمانم با یکدیگر بزرگ شدیم
در ادامه مهدیه رشیدی دیگر عضو خودنویس است که به جهت خودنویس توانست مسیر حرفه ای داستان نویسی اش کوتاه تر شود.
او اظهار داشت: هنرهای بسیاری را تجربه کردم و هیچ کدام برایم ماندگار نبودند به غیر از نوشتن. من قبل از این شاعر بودم و هیچ زمانی فکر نمی کردم که رمان نویس شوم.
این عضو خودنویس اظهار داشت: همه آدم ها می توانند بنویسند و نوشتن با نوشتن است. یک زمانی را صرف می کنید تا مطلبی را بنویسند. من با رمانم باهم بزرگ شدیم و این حس کمک بسیاری به من کرد.
وی اضافه کرد: تفاوت شعر و داستان این است که در شعر آن و لحظه ای است که شما را تا یک یا دو هفته درگیر می کند اما رمان اینطور نیست و شما را حداقل تا مدت ها درگیر می شود.
در حوزه داستان می توان اندیشه را به زبان های مختلف جهان ترجمه کرد
نعمت اللهی دبیر جشنواره خودنویس زرین در آخر جلسه اظهار داشت: شعر با حوزه حس درگیر است اما رمان با حوزه اندیشه سروکار دارد. در شعر جرقه ای به ذهن می خورد و رد می شود اما در داستان طول می کشد.
وی اضافه کرد: رمان قابل ترجمه است و می توان اندیشه ات به زبان های مختلف ترجمه شود درحالی که وقتی شعر را ترجمه می کنید از حس و حال شعر زده می شود. خیلی از شاعرانی که حوزه داستان نویسی را شروع کردند، دیگر به حوزه شعر برنگشتند. دنیای شعر کوچک تر است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب