سالروز شهادت یک راوی جنگ
لباس دونی: مجید در عملیات های کربلای 4 و نصر 8، به ترتیب راوی لشکر 10 سیدالشهدا (ع) و لشکر 7 ولی عصر (عج) خوزستان بود. این شهید عزیز، عاقبت در 30 آبان 1366، درحالی که با مجموعه فرماندهی لشکر برای شناسایی به ارتفاعات منطقه ماووت عراق اعزام شده بود، هدف نیروهای عراقی قرار گرفت و به شهادت رسید.
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، مجید صادقی نژاد در سال ۱۳۴۶ در محله دکتر هوشیار تهران به دنیا آمد. دوران تحصیل را در مدرسه مفید گذراند و در رشته ریاضی فیزیک از این مدرسه فارغ التحصیل شد.
وی از نظر تحصیلی، یکی از دانش آموزان ممتاز مدرسه مفید بود. شهید صادقی نژاد از همان دوران انقلاب، در مسجد محله شان، بسیار فعال بود.
بعد از انقلاب با تشکیل بسیج مستضعفین، به بسیج پیوست و در سن ۱۷ سالگی به جبهه اعزام شد. مجید بعد از عضویت در سپاه، یک دفعه در کسوت امدادگر در عملیات شرکت کرد.
در سال ۱۳۶۳، در کنکور شرکت کرد و در رشته مکانیک دانشگاه علم و صنعت تهران پذیرفته شد. وی بعد از مدتی به دفتر سیاسی سپاه رفت و به عنوان راوی، کارهای خودرا ادامه داد.
وی در عملیات های کربلای ۴ و نصر ۸، به ترتیب راوی لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) و لشکر ۷ ولی عصر (عج) خوزستان بود. این شهید عزیز، عاقبت در ۳۰ آبان ۱۳۶۶، درحالی که با مجموعه فرماندهی لشکر برای شناسایی به ارتفاعات منطقه ماووت عراق اعزام شده بود، هدف نیروهای عراقی قرار گرفت و به شهادت رسید.
روایت برادر شهید
وقتی مجید شهید شد، من ۱۳ سال داشتم و خودش ۲۰ سال. ۱۳ سال سن کمی نیست اما خب، آدم از شش هفت سال اول زندگی اش خیلی چیزی به خاطر ندارد. بعدش را هم که مجید یا جبهه بود یا مدرسه. می خواهم بگویم خاطره یادم نیست. اما مجید خاصیت هایی داشت که حتی از بچگی خوب یادم مانده است.
جدیت و پشتکار
اولین چیزی که از برادرم در ذهنم مانده، جدیت و پشتکارش است. یعنی در تمام کارهایش، وقتی هدفی را برای خودش تعیین می کرد؛ برای رسیدن به آن بسیار جدیت داشت.
وقتی به این نتیجه می رسید که باید کاری را انجام بدهد؛ این طور نبود که وسط کار به خاطر سختی و مشکلات رهایش کند؛ مثل همین درس خواندن.
وقتی به این نتیجه رسیده بود که باید تحصیل کند؛ درس خواند و کنکور قبول شد. به جد درس می خواند. حتی زمانی که وسط ترم به جبهه می رفت، این طور نبود که به بهانه جبهه، موقع برگشت بگوید که ترم ناقص شد و باردیگر از نو باید شروع کرد، این طور نبود.
به محض برگشتن پرس وجو می کرد که بطورمثال فردا کلاس دانشکده کجا تشکیل می شود؛ و چطور تشکیل می شود تا سر کلاس حاضر شود. اهتمام می کرد با گرفتن جزوه ها و کتاب ها از استاد، عقب ماندنش را هم جبران کند.
نمی دانم چون برادر بزرگ ترم بود کارهایش به نظرم جدی می آمد یا واقعاً این طور بود. یک جدیت خاصی داشت؛ جوری که هم حساب می بردم، هم دلخور نمی شدم.
یادم هست که یکی دو مرتبه که نمازم را سر وقت نمی خواندم و می رفتم کوچه و بازی می کردم؛ به جدیت می اظهار داشت که اول نمازت را بخوان. جدیت داشتن با دلخور کردن متفاوت می باشد.
مجید در کارهایش و حتی در صحبت کردن جدی بود. برای من چون جذبه داشت، کاری که می خواست می کردم.
نظم در امور
مجید خیلی منظم بود؛ یعنی اگر برای درس خواندنش زمان بندی می کرد؛ بطورمثال برای امتحان فیزیک، دقیقاً براساس برنامه ای که داشت این کار را می کرد.
اوایل که به دبیرستان رفته بودم، می اظهار داشت: برای دبیرستانت برنامه ریزی کن. اگر تصمیم گرفتی جمعه فیزیک بخونی؛ فیزیک رو بخون و پشت گوش ننداز و سراغ درس دیگرت نرو.
ورزشکار
مجید یک مقطعی ورزش های رزمی کار می کرد. آن موقع یک دوره ای بود به نام رزم آوران اسلام. فکر نمی کنم الآن باشد. یک ورزشی مثل کاراته و جودو؛ حدودا همان ورزش ها را بومی سازی کرده بودند. به جد تمرین می کرد حتی در خانه هم برنامه ریزی کرده بود و برای این ورزش وقت می گذاشت.
انیس با قرآن
برای حفظ قرآن برنامه ریزی کرده بود. خیلی با قرآن انس داشت. به ما هم سفارش می کرد ولی گوش نمی کردیم. الآن که فکر می کنم، یادم نمی آید روزی باشد که مجید در آن قرآن نخوانده باشد. اگر درست در ذهنم مانده باشد پس از نمازش بود. یعنی یک زمانی را به نماز اختصاص می داد، بعدش هم قرآن می خواند.
نه این که بگویم زیاد می خواند؛ شاید یک صفحه ولی این نظم را در برنامه اش داشت که هرروز قرآن بخواند. در حفظ هم همچنین. به من سفارش می کرد و می اظهار داشت: تو الآن سنت کمه. برنامه ریزی کن که قرآن را حفظ کنی.
چند وقت پیش که وسایلش را نگاه می کردم، چند تا لوح تقدیر پیدا کردم که برای مسابقات حفظ و فهم قرآن مدرسه بود؛ حالا حضور ذهن ندارم که مقام سوم را کسب کرده بود یا چهارم.
کم حرف و اهل مطالعه
مجید بسیار کم حرف می زد؛ تا جایی که در خانه خیلی وقت ها مورد اعتراض قرار می گرفت که: چرا این قدر کم صحبت می کنی و سرت پایینه و همه اش توی اتاق خودت کتاب می خونی؟ جوابش هم این بود که: خب چی بگم. اگه چیز ضروری ای بود می گم. بیام برای شما از چی تعریف کنم؟
اصول کافی را خریده بود و هنوز هم هست. به کتاب های شهید مطهری خیلی علاقه داشت. کتاب ربا، بانک، بیمه و خاتمیت را مطالعه می کرد. حتی یادم هست، آن وقت ها مسابقه هایی با موضوع کتاب های شهید مطهری برگزار می شد، با دوستانش قرار گذاشته بودند که به بهانه مسابقه هم که شده، کتاب های شهید مطهری را بخوانند.
در آن سن و سال، کتب اصول فلسفه و روش رئالیسم علامه طباطبایی را می خواند. خیلی کتاب می خواند که چون آن موقع بچه بودم، اسم کتاب ها در خاطرم نمانده است. بسیاری از کتاب هایش را نگه داشتیم و هنوز هم هست.
تنفر از غیبت
اگر در تعدادی از فامیل درباره ی کسی صحبت می شد، مجید اهتمام می کرد محیط را ترک کند و به صورتی غیرمستقیم، بفهماند که من از این کارتان ناراحت شدم. می رفت در اتاقش و یک جوری واکنش نشان می داد که هم خودش نباشد و هم اگر هست، دیگران هم ناراحت نباشند. به قولی رفتارش چکشی نبود.
احترام به پدر و مادر
مجید خیلی احترام پدر و مادرم را داشت. یک دفعه دور هم نشسته بودیم، مادرم برای مجید آب آورد. مجید خیلی ناراحت شد؛ از جایش بلند شد و آب را نگرفت. گفت درست نیست که مادر برای من آب بیاورد و به این احترام که مادر آب را آورده، از جایش بلند شد.
مجید با برخی از دوستانش نامه نگاری داشت. در یکی از نامه هایش، که پس از شهادتش خواندم، به دوستش نوشته بود: در نمازهایت مادرم را دعا کن. گرفتار سردرد می شود. شما دعا کن که رفع گردد.
مادرم، در سال ۶۴ بیماری خاصی گرفته بود که مدام سردرد داشت. شاید سینوزیت بود. دکترها هم آن موقع خیلی خوب تشخیص نمی دادند. مجید در مکاتباتش به دوستش یادآوری کرده بود که سر نمازهایت مادر من را دعا کن. خیلی برایم جالب بود. موضوع آن قدر فکرش را مشغول کرده بود که در نامه به دوستش، چنین چیزی از او خواسته بود.
کمک فکری به خانواده
تا جایی که می توانست به خانواده کمک فکری هم می کرد. کار بابا بساز و بفروش بود؛ خیلی دقیق حساب وکتاب کارهای بابا را داشت.
در یک دفتر مخصوص حساب های مالی بابا را یادداشت می کرد. کمک فکری هم می داد که بطورمثال در فلان کار ممکنست ضرر کنی و به نظر من نکنی بهتر است.
بی تفاوت نبود؛ حتی در کارهای خانه؛ بعنوان مثال اگر مادرم می خواستند لوازم خانگی بخرند، می رفت و می پرسید. می گفت قیمت ایرانی و خارجی اش این است و از بچه ها که پرسیدم گفتند که این بهتر است.
این طور نبود که به بهانه درس یا کارش از خانواده جدا باشد؛ حتی جبهه رفتنش هم مانع رسیدگی به خانواده نبود. در همه کارها عضوی از خانواده بود.
شجاعت امدادگر
مجید یک دوره ای به عنوان امدادگر به جبهه رفت؛ اگر اشتباه نکنم کربلای ۵ بود. یادم است که وقتی برگشت، خاطره ای را با عصبانیت تعریف می کرد.
می گفت تعدادی مجروح را در آمبولانس گذاشته بودند. خودش با آمبولانس نمی رود و می ماند که به بقیه مجروح ها برسد. آمبولانس از پشت یک خاکریز می گذرد. عراقی ها متوجه حرکت آمبولانس می شوند و از چپ و راست می زنند. راننده، آمبولانس را رها و فرار می کند. مجید نمی دانم چطور می فهمد چه اتفاقی افتاده است. می رود و آمبولانس را جابه جا می کند. می اظهار داشت: خیلی عصبانی بودم؛ می خواستم سوئیچ رو در بیارم که وقتی برمی گردد، دنبال سوئیچ باشه و من پیدایش کنم و حالی ازش جا بیارم.
هفت هشت دقیقه ای وایستادم ولی نیومد. دیدم زیاد ایستادنم موجب میشه مجروح ها روی زمین بمونند. رفتم پی کارم و وقتی برگشتم دیدم که آمبولانس رفته. حالا یا همون آقا یا کس دیگه ای جا به جاش کرده بود.
مجید را این طور جدی ندیده بودم. طرف شانس آورده که برنگشته بود؛ چون اگر برگرشته بود؛ یک حال اساسی از او می گرفت.
راوی جنگ
به من گفته بود و در خانه هم خیلی تاکید داشت که کسی متوجه نشود من به جبهه می روم. درباره ی آن وقتی می گویم که راوی بود. می اظهار داشت: حتی اگه در و همسایه هم پرسیدن، نگید من جبهه میرم. بطورمثال بگید دانشگاهه که متوجه نشن.
آن وقت ها خیلی کوچک تر از این بودم که بفهم راوی یعنی چه؟ اما متوجه شده بودم که هر موقع مجید راهی منطقه می شود، ۲۴ ساعت بعدش تلویزیون اعلام می کند که عملیاتی اجرا می شود.
از قبل به مجید خبر نمی دادند که چه روزی اعزام می شوند. یک شب قبل زنگ می زدند و فردا راهی می شدند. آن شب که زنگ زدند، پدرم سفر بود و قرار بود ما هم به خانه دایی ام برویم. پدر ماشین را نبرده بود و مجید قول داده بود ما را با ماشین ببرد. بامداد مسافر بود، دندان درد هم داشت، اما چون مادرم قول داده بود، ما را برد.
کلاس اول دبیرستان بودم و یادم است که معلم فیزیکمان چند تا مسئله به ما داده بود که حل نماییم. در حل چندتایش مانده بودم. با همان دندان دردش، وقتی می پرسیدم جواب می داد.
هیچ وقت یادم نمی رود، آن روز بامداد که رفتم مدرسه، مجید خواب بود. وقتی برگشتم، رفته بود. نخستین چیزی که از مادرم پرسیدم این بود که: دتدانش درد می کرد؟
وداع و دل کندن مادر
مادرم اظهار داشت: ساعت هشت و نیم، نورمحمدی آمد دنبالش و رفتند. هنوز دندانش درد می کرد. مجید هیچ گاه با لباس نظامی نمی رفت. همانطور که گفتم دوست نداشت کسی بفهمد جبهه می رود ولی آن روز، مادرم تعریف می کرد که: لباس نظامی اش رو پوشید و جلوم دراز کشید.
مادرم می گفت مجید چند بار در اتاق قدم زد و دراز کشید و بلند شد. خب مادر است دیگر، پیش خودش فکر می کرد که قد و بالایش را برای آخرین بار دیده؛ برداشت مادرم از این که مجید می نشست و بلند می شد و دراز می کشید یک نوعی وداع و دل کندن بود.
منبع:
گنجی، سمیه، خانه بیست و ششم، (زندگی نامه شهید مجید صادقی نژاد)، تهران، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، چاپ اول ۱۳۹۹، صفحات ۴۰، ۴۱، ۴۲، ۴۳، ۴۴، ۴۵، ۴۶، ۴۷، ۴۸
منبع: lebasdooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب