کشف اسکلت در تپه ۷۰۰۰ ساله ری
لباس دونی: به گزارش لباس دونی، باستان شناسان از کشف یک تدفین و اسکلت در تپه هفت هزار ساله چشمه علی ری خبر دادند. برپایه شواهد احتمال داده می شود این اسکلت به دوره سلیک ۳ (حدود ۴۳۰۰ قبل از میلاد) مربوط باشد.
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، براساس اعلام حمیدرضا ولی پور، سرپرست هیأت کاوش تپه چشمه علی ری، این تدفین در معماری دوره سوم سیلک در این تپه ۷۰۰۰ ساله کشف شده است. بر اساس شواهد و سفال های فازهای معماری، این تدفین و اسکلت آن احیانا به دوره ای مربوط باشد که به آن دوره سیلک ۳ (۴۳۰۰ سال قبل از میلاد) گفته می شود.
سرپرست هیأت کاوش دیرینه شناسی چشمه علی ری همینطور اظهار داشت: در فصل های بعدی، تداوم این کاوش ها می تواند به آگاهی در رابطه با فضاهای معماری این روستا بیفزاید.
باستان شناسان امیدوارند پژوهشگاه میراث فرهنگی همکاری لازم را داشته باشد تا مجوز لازم برای خروج نمونه اسکلت گرفته شود تا بعد از انجام آزمایش تاریخ گذاری، زمان تدفین مشخص شود.
کاوش دیرینه شناسی در تپه هفت هزار ساله ری بعد از گذشت حدود سه دهه، اخیرا و همزمان با آغاز به کار پایگاه پژوهش های میدانی دیرینه شناسی دانشگاه شهید بهشتی شروع شده است. سرپرست کاوش، حمیدرضا ولی پور است که با همراهی ایمان مصطفی پور، معاون هیأت کاوش، کورش محمدخانی، نگین میری، کامیار عبدی، امیر صادق نقشینه و علی بهادری از اعضای هیأت علمی گروه دیرینه شناسی دانشگاه شهید بهشتی، اعضای هیأت کاوش و با مشارکت دانشجویان کارشناسی دیرینه شناسی ورودی ۱۳۹۹ این دانشگاه، این کاوش دیرینه شناسی صورت می گیرد.
تپه چشمه علی در جنوب تهران در محدوده شهر باستانی ری و در کنار یک چشمه که نام خویش را از آن گرفته است، قرار دارد. این تپه در حدود ۷ متر ارتفاع دارد و در کنار بقایای دیوار شهر اسلامی ری که به شکل یک برجستگی صخره مانند به ارتفاع ۱۵ متر است واقع شده. هم اکنون تپه چشمه علی با خیابان های پیرامون و ساختمان های امروزی احاطه شده است.
اولین جستجوهای باستان شناختی در ری (مشخصاً در تپه چشمه علی) به سال ۱۹۱۲ میلادی توسط ژاک دمورگان فرانسوی، سرپرست حفریات فرانسویان در شوش انجام شد که اولین نمونه از فعالیتهای باستان شناختی فلات مرکزی ایران بوده و سابقه این فعالیتها را به بیشتر از یک قرن پیش می رساند. اما کاوش ها توسط دمورگان رها گردید و حفاران غیر مجاز به ترکتازی خویش مشغول ماندند. فردریش زاره، دیرینه شناس آلمانی از این که فرانسویان باوجود داشتن انحصار جستجوهای باستان شناختی در ایران، ری را در چنگال تخریب و استثمار دلالان محلی رها کرده بودند شکایتمند بود و این دلالان را دزدانی می دانست که دیرینه شناسی اسلامی را نمایندگی می کردند (Sarre، ۱۹۱۳: ۴۶، نقل از Watson، ۲۰۰۷: ۹).
تپه چشمه علی مجدداً در سال ۱۹۲۴ توسط دایه (Dayet) کاردار سفارت فرانسه در تهران کاویده شد (Vanden Berghe، ۱۹۵۹: ۱۲۱). بعد از گذشت نزدیک به یک دهه، اریش اشمیت جستجوهای باستان شناختی در شهر باستانی ری را در سه فصل در سال های۱۹۳۶-۱۹۳۳ به انجام رساند که طی آن حدود ۹۰۰ مترمربع از تپه چشمه علی (شامل لایه های قبل از تاریخی، لایه های اشکانی و گورستان اسلامی در تپه) را با هدف مطالعه‌ی فرهنگ مس سنگی شناسایی شده در تپه حصار دامغان کاوید (Schmidt، ۱۹۳۵a، b & ۱۹۳۶) و علاوه بر آن سایر بخش های ری چون قلعه گبری، استقرار سلجوقی نزدیک مزار بی بی زبیده، تپه ارگ، نقاره خانه و حتی خارج از ری چال ترخان را هم کاوش کرد (Treptow، ۲۰۰۷: ۱۸) اما باوجود موفق بودن جستجوهای وی، به دلیل وقوع جنگ جهانی دوم و مرگ ناگهانی اش در ۱۹۶۴ هیچ گاه موفق به عرضه کامل نتایج کاوش خویش نشد.
در سال ۱۳۷۶ تپه چشمه علی به سرپرستی محمدرحیم صراف و حسن فاضلی نشلی باردیگر کاوش شد که در نتیجه آن علاوه بر دستیابی به گاه نگاری مطلق، نهشته های سه دوره نوسنگی جدید، مس سنگی انتقالی و مس سنگی قدیم هم به دست آمد (Fazeli Nashli et al.، ۲۰۰۴: ۱۶-۱۷).
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب