سالروز آغاز عملیات والفجر 4
به گزارش لباس دونی، طی دو مرحله عملیات والفجر ۴، تعداد زیادی از بچه های واحد هم مجروح شده بودند. همیشه جنگ سخت است؛ اما نه به این سختی. برای رزمندگان واحد اطلاعات - عملیات لشکر ۲۷، سال ۱۳۶۲، سخت ترین و تلخ ترین سال جنگ بود؛ البته تا آن زمان.
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، عملیات «والفجر ۴» در تاریخ ۱۳۶۲/۷/۲۷ تا ۱۳۶۲/۸/۳۰ در جبهه شمالی و در منطقه سلیمانیه و پنجوین عراق انجام شد. هدف از اجرای این عملیات؛ تصرف دره شیلر بود که در این صورت معابر ورودی عناصر ضدانقلاب از عراق به ایران مسدود می شد. این عملیات با فرماندهی سپاه و ارتش در دو محور بانه و مریوان انجام شد و در نتیجه آن، اغلب ارتفاعات موردنظر در هر دو محور به تصرف درآمد، لیکن بر اثر پاتک های دشمن روی قله های کانی مانگا، بعضی از قله های آن ارتفاع دست به دست شد و در نهایت در اشغال دشمن باقی ماند.
درعین حال، این عملیات با نتایجی همچون آزادسازی بخشی از خاک ایران اسلامی، تصرف منطقه وسیع دره شیلر و درنتیجه انسداد تعدادی دیگر از معابر مهم تردد ضدانقلاب و هم اشراف خودی بر شهر پنجوین و چند روستای عراق به پایان رسید.[۱]
«در جریان مراحل سوم و چهارم عملیات والفجر ۴؛ علاوه بر رزمندگان گردان های پیاده لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص)، شماری از نامورترین چهره های واحد اطلاعات- عملیات این یگان نیز، در تلاش نافرجام برای تصرف قله های طلسم شده کانی مانگا، سلحشورانه جنگیدند و غریبانه در خون خویش غلتیدند. ازجمله آن بزرگان؛ باید از مجید زادبود، معاون پیشین این واحد، حمید شالی و محمد مرادی؛ دو سرتیم زبده شناسایی یاد کرد.
احمد استاد باقر از زبده ترین سر تیم های شناسایی واحد اطلاعات – عملیات لشکر ۲۷ در بیان خاطراتش از فرجام خونین عملیات والفجر-۴ گفته است: بیست وهشت آبان ۱۳۶۲؛ مصادف بود با چهاردهم ماه قمری که شبی مهتابی بود و در آن شب، لشکر ۲۷ وارد عمل شد. البته من در نبرد شرکت فعال نداشتم.
گروه های بازسازی شده لشکر در یکدیگر ادغام شدند و نیروی عظیمی را به وجود آوردند و زدند به دروازه کانی مانگا؛ یعنی قله ۱۹۰۴. از چند طرف به سمت آن قله هجوم بردند؛ ولی بعثی ها با تمام قوا آماده بودند. بچه ها پیش رفتند و آنها را درو کردند. تا بامداد بیست و نهم آبان؛ تمام تلاش ها بی نتیجه ماند و قله ۱۹۰۴ فتح نشد.
سرانجام وقتی آن طوفان آتش و دود و خون و خاک، فروکش کرد، شنیدم که مجید زاد بود رفته، مهدی خندان رفته، حاج عباس ورامینی و... خیل بی شماری از رفیقان همرزم ما، رفته اند.
طی دو مرحله عملیات والفجر ۴، تعداد زیادی از بچه های واحد هم مجروح شده بودند. همیشه جنگ سخت است؛ اما نه به این سختی. برای رزمندگان واحد اطلاعات – عملیات لشکر ۲۷، سال ۱۳۶۲، سخت ترین و تلخ ترین سال جنگ بود؛ البته تا آن زمان.
از دشمن غافل شدیم
رزمندگانی که در صبح روز یکشنبه بیست و نهم آبان ماه ۱۳۶۲ به دستور فرماندهی لشکر ۲۷، موظف به عقب نشینی از دامنه های کانی مانگا شده بودند، در حالی راه بازگشت به سمت نقطه رهایی را در پیش گرفتند که با چشم هایی اشکبار و تنی خسته، همرزمان زخم خورده شان را نیز، به همراه خود می آوردند.
علت اندوه و آزردگی آنان، ناشی از آن بود که قادر نبودند، پیکرهای غرقه در خون یاران شهیدشان را با خود به عقب حمل کنند. پیکرهایی که اینک در میدان معرکه برجا مانده بودند و بعضاً در معرض جسارت نیروهای سفاک دشمن بعثی قرار داشتند.
وقتی که پیکر شهید خندان سیبل دشمن شد!
محسن محققی؛ رزمنده کادر گردان مالک اشتر که خود شاهد چنان صحنه هایی بوده است، می گوید: پس از شهادت مهدی خندان، معاون اول تیپ عمار و گره خوردن کار عملیات، دنبال فرصتی بودیم تا بتوانیم جسد غرق به خون شهید خندان را با خودمان به عقب بیاوریم. به جهت اینکه از تیررس دشمن خارج بشویم، مقداری عقب تر آمدیم و در پشت تپه ای پنهان شدیم. تا حوالی ساعت ۹ بامداد روز بیست و نهم آبان ماه که هنوز امکان مانور در منطقه بود، به همراه برخی از بچه ها، شاهد حوادث روبرو بودیم. کماندوهای دشمن مغرور و سرمست از موفقیت، آمدند و به تمامی نفرات شهید و مجروح به خاک افتاده ما، تیر خلاص زدند.
مقداری معبرها را اصلاح کردند و بعد، به بالای قله ۱۹۰۴ برگشتند. دوشکاچی بعثی هم که جز کشتگان ما کسی در برابرش نمانده بود، مغرورانه با سلاح خودش، مارش مرگ می نواخت. ازآنجاکه جسد مهدی خندان به دلیل گیرکردن پیراهنش به سیم های خاردار، در وضعیتی شبیه به حالت نشسته قرار داشت، تیربارچی ناجوانمرد بعثی، او را به مانند یک سیبل ثابت، مرتباً مورد برخورد تیر دوشکا قرار می داد. گویا آن دوشکاچی شمر صفت، می خواست انتقام شکست های خفت بار قبلی هم قطارانش را از پیکر بی جان معاون شهید تیپ عمار ما بگیرد!
گردان های لشکر ۲۷، بعد از تجربه یک شب نبرد هولناک بر فراز قله های خونین کانی مانگا، چاره ای جز عقب نشینی نداشتند. سعید طاحونه؛ رزمنده بسیجی گردان حبیب بن مظاهر می گوید: هرچه آفتاب در آسمان بالاتر می آمد، کماندوهای بعثی جسورتر می شدند و نیروهای ما هم، از نظر امکانات و مهمات، در مضیقه بیشتری قرار می گرفتند.
چند نفر از بچه های مجروح، داخل میدان مین گیر افتاده بودند و ناله کنان، از ما کمک می خواستند. برای به عقب آوردن اجساد شهدا، امکانی فراهم نبود. حلقه محاصره کماندوهای دشمن بر اطراف بچه های ما، لحظه به لحظه تنگ تر می شد.
عقربه های ساعت من، در حالی به ۱۰ بامداد نزدیک می شدند که جهت کمک به نیروهای در خط دشمن، گروه، گروه نفرات تازه نفس و خودرو های حامل مهمات، از جاده های تدارکاتی دشت نالپاریز، به سمت سر قله های کانی مانگا وارد می شدند. حال آنکه برای ما؛ حتی یک گلوله کلاش و نارنجک هم ارسال نمی شد.
بااین وجود بچه های گردان حبیب، با تمام توان خودشان، مردانه با نیروهای دشمن می جنگیدند تا سرپل گرفته شده را حفظ کنند.
دقایقی بعد، از سوی امیر چیذری؛ فرمانده گردان دستور آمد تمامی نیروها، عقب نشینی کنند. برادر چیذری تاکید کرده بود؛ ابتدا مجروحین باید به عقب منتقل شوند، بعد هم نفرات سالم.
ازآنجاکه مسافت محل درگیری ما تا خط اول نیروهای یکی از گردان های تیپ ۳ مریوان ارتش، زیاد طولانی نبود، خیلی زود توانستیم خودمان را به نقطه امن برسانیم؛ اما غم بزرگی بر دلمان سنگینی می کرد؛ اندوه جا ماندن تعداد زیادی از اجساد شهدای گردان ما و اجساد شهیدان آن گردان ارتشی، که قبل از ما، در آن منطقه عملیات کرده بودند.
جنازه های این عزیزان، داخل همان سنگرهایی جامانده بودند که شب قبل، ما داخل آنها با دشمن می جنگیدیم. حتی چندنفری از این عزیزان در حالی به شهادت رسیده بودند که همدیگر را در آغوش داشتند و بدن هایشان بر اثر سرمای بی رحم قله ها، خشک شده و داخل سنگرهای کوهستانی، باقی مانده بودند.
محمدجعفر آل آقا؛ جانشین گروهان دوم گردان حبیب بن مظاهر، فرجام تلخ و دردناک مرحله چهارم عملیات والفجر-۴ را این گونه توصیف کرده است: لحظه به لحظه مهمات ما کم و کم تر می شد و مجبور بودیم با احتیاط بیشتری شلیک نماییم. درهمان حال؛ نارنجک های ما هم تمام شدند. برای جبران نبود نارنجک، یکی از بچه های تخریبچی، داوطلبانه رفت و از داخل میدان مین دشمن، تعدادی مین های والمری را برداشت، ابتدا آنها را خنثی کرد، بعد هم باردیگر آنها را مسلح کرد و به ما داد.
ما هم آن مین ها را از بالای صخره ها به پشت صخره ای که بعثی ها مستقر بودند، می انداختیم؛ یعنی از سر ناچاری، داشتیم از مین های والمری و گوجه ای دشمن، بعنوان نارنجک استفاده می کردیم. در آن شرایط سخت؛ مانده بودم که به بچه های گروهان خودمان، دستور پیشروی بدهم یا بگویم در همان جا مقاومت کنند. تازه؛ اگر هم بخواهند مقاومت کنند، با کدام مهمات؟!
نمی دانستم ساعت چند است. یک لحظه سرم را بالا گرفتم و گفتم «خدایا؛ خودت به ما کمک کن.» بعد هم خطاب به نیروهای گروهان خودم، با صدای بلند فریاد زدم «بچه ها! همین جا بمانید و با پرتاب همین مین ها روی سر بعثی ها، مقاومت کنید.» آنها هم واقعاً سنگ تمام گذاشتند. بااینکه می دیدند؛ دوستان و همرزمانشان چطور در کنار آنها تیر می خوردند و شهید می شدند، اما همچنان مقاومت کردند و خط را نگه داشتند.
یک نفر معاون گروهان داشتم به اسم اصغر حاج نوروزی؛ که همان جا شهید شد. یکی دیگر از بچه ها؛ تمام قد ایستاد و آغاز کرد رگبار بستن به طرف دشمن، که ناگاه گلوله ی دوشکای دشمن به قفسه سینه او خورد و از پشت کمرش بیرون آمد.
درگیری ما با دشمن ادامه داشت تا این که از سوی عباس کریمی؛ فرمانده تیپ ۲ سلمان پیامی به ما ابلاغ گردید و گفت «سریع برگردید عقب.» همراه با یکی از بچه های بهداری گردان به نام وحید حیدری؛ که بچه سه راه شکوفه خیابان پیروزی بود، دوش به دوش هم داشتیم به سمت عقب می آمدیم، رفت روی مین و درجا شهید شد.»[۲]
منابع:
[۱] اطلس جنگ ایران و عراق، تعدادی از نویسندگان، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ چهارم ۱۳۹۹، صفحه ۹۰
[۲] بابایی، گلعلی، کوهستان آتش، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیست وهفت بعثت، چاپ اول، ۱۳۹۹، صفحات ۷۴۰، ۷۴۱، ۷۴۲، ۷۴۳، ۷۴۴
منبع: لباس دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب