چند پرسش قبل از اعدام یك هنرپیشه
به گزارش لباس دونی علیرضا بهرامی
چند سالی است که راه های خودنمایی، حتا خودنمایی مفرط و پولساز، خیلی پیچیده نیست و به لوازم زیادی نیاز ندارد. مواد لازم: اعتماد به نفس کافی و جسارت + زرنگی و گاها بدجنسی + یک دستگاه تلفن همراه.
چند سالی است که فضل فروشی و خودخوبنمایی هم به ابزار چندانی نیاز ندارد. مواد لازم: اعتماد به نفس به حد کافی + فرصت شناسی + یک دستگاه تلفن همراه.
در چند روز گذشته، چند ماجرای جنجالی در همین زمینه رخ داد و مدتی مخاطبان را مشغول خود کرد؛ همچون ماجرای ویدیو سحر قریشی - بازیگر - که به توهین به پاکبانان شهرداری تعبیر و بسیار حاشیه ساز شد، واکنش های تندی هم به ارمغان آورد.
واکنش هایی از جنس فحاشی های مخاطبان عام گرفته تا "هنربند" و "نسبتا محترم" توصیف شدن از جانب یکی از همکاران بازیگر، یا تهدید به شکایت قضایی ازسوی برخی مراجع رسمی.
این نوشتار تنها می خواهد بعد از آنکه در شهر هرآنچه مست را گیرند و قبل از مبادرت به اعدام هنرپیشه مورد اشاره، تنها چند پرسش را مطرح کند؛ شاید برای تامل بیشتر.
-در این سال ها هجوم و پرخاش به هنرمندان، افزایش یافته است؛ تا حد باب شدن. آیا این باب شدن تزایدی، از سر کم هزینه بودن هجمه به هنرمندان نسبت به خیلی از قشرهای دیگر نیست؟ آیا امکان دارد که تمایل ها و ترجیح هایی خاص، در لایه های پسین است که این بداخلاقی ها را تقویت می کند؟
-آیا با فرض صحت ادعای موجود در توضیح منتشرشده از بازیگر مورد اشاره، در خصوص پیشینه شخصی مورد خطاب قرار گرفتن با عبارت "برو"، خیلی از واکنش گران عصبی، نباید در قضاوت خود تردید یا حتا قصد حلالیت طلبی کنند؟
-آیا خیل مخاطبانی که آنگونه عصبی، بازیگر مورد اشاره و گاها خانواده اش را مورد نوازش کلامی خود قرار دادند، همان جنس مخاطبانی نیستند که بخش قابل توجهی از آنان، یک روز علی کریمی را تا حد ابراسطوره بالا می برند و روزی دیگر، برای فحاشی به او، از سر و کول هم بالا می روند. آیا اینان مطمئن هستند که از این بازیگر، رفتار بهتر، متعالی تر و فهیمانه تری دارند؟ آیا این دوستان، بخشی از همان رانندگان شهری با رفتارهای عجیب و غریب یا عاملان رفتارهای ناخوشایند با یکدیگر در زندگی شهری نیستند؟ همان هایی که حین نزاع ها یا مجادله های لفظی خیابانی و فروشگاهی، از لفظ های قشری نگر بعنوان دشنام ضد یکدیگر استفاده می نمایند.
-آیا همکار بازیگر مردی که در نقد تندی به رفتار همکار بازیگر زن خود، او را هنربند و بازیگر نسبتا محترم خطاب و تلویحا اینگونه توصیف کرد که تنها به خاطر فیزیک و ظاهر خود در عرصه سینما حضور یافته است، ممکن نبود که اگر خودش چشم های روشن نداشت، الان شغلش چیزی غیر از بازیگری باشد؟ او که حضور همکار خویش را در کسوت بازیگر حدود 40 فیلم در حدود 10 سال گذشته، صرفاً به سبب داشتن روابط توصیف کرد، چند هفته پیش که بدون تجربه و تخصص، در مقام مجری برنامه تلویزیونی حضور یافت، که اتفاقا هم اجرای ضعیفی داشت و هم با وجود تبلیغات بسیار، پروژه اش عملا به شکست انجامید، برپایه اصل شایسته سالاری، کسوت مجری گری را اشغال کرده بود؟
-برخی از مدیران شهرداری، کت و شلوارپوشان، با گام های سریع، در همان روز، پیاده راه و سنگفرش پارک منتهی به پاکبان محترم را هروله کنان طی کردند که با نثار دسته گل، از او دلجویی کنند. اتفاقا از این اقدام، فیلم هم گرفتند و در همان فضا که فیلم معروف به موهن پخش شده بود، این فیلم تقدیرآمیز را پخش کردند. پس آیا دست کم امسال دیگر شاهد نخواهیم بود که در مجموعه کاری و مدیریتی این دوستان، دسته دسته پاکبانان محترم با ماشین حمل زباله ای که از کیسه های زباله آکنده است و وضعیت رقت باری را رقم می زند، در خیابان های شهر جا به جا شوند؟ آیا دست کم تا آخر سال جاری، دیگر شاهد نخواهیم بود که عوامل عموما موتورسوار زیرمجموعه مدیران مورد اشاره، حین تقسیم کار و تعیین وظایف پاکبانان محترم در ملاء عام با گفتار و لحنی بسیار دون شان انسانی با آنان سخن می گویند؟ آیا دست کم تا آخر سال جاری، برای پاکبانان محترم، حقوق و مزایا به نحو احسن ازسوی مدیران پرداخت خواهد شد؟
- یکی از اعضای شورای شهر تهدید کرده بود که اگر بازیگر مورد اشاره به سرعت عذرخواهی نکند، واحد حقوقی شهرداری، از او شکایت خواهد نمود. آیا مشخص است که اگر شهروندی خواست که درباره غیبت، قصور احتمالی و کیفیت کاری همکاران ایشان در روزهای کرونایی و در عمل کردنشان به وظایف مقرر در مدیریت شهری، از آنان شکایت کند، به کجا می تواند شکایت کند و با کدام پشتوانه؟
-اگر واقعا بنا بر ادعای برخی، همه ی این حاشیه ها، همچون اصطکاک بین همکاران بازیگر هم در جهت تجارت های فضای مجازی و اینستاگرامی و به قول معروف، نوعی جنگ زرگری باشد، باز هم گویای وضعیت فرهنگ اجتماعی و نقصان های موجود و قابل تامل نیست؟
- آیا در اظهار نظرها، مطلق نگری، نوعی ایراد محسوب نمی شود؟ مثلا اگر حین تمجید از پزشکان و پرستاران درگیر با ویروس کرونا در خط مقدم بیمارستان ها، به این واقعیت هم اشاره نماییم که تعداد قابل توجهی از پزشکانمان هم با شیوع این ویروس، فرار را برقرار ترجیح داده و دو ماه است که اصلا در بیمارستانی آفتابی نشده اند، ارزش کار آن پزشکان و پرستاران فداکار زیر سوال می رود؟ یا برعکس، به خاطر آن فرارها، نباید از این فداکاری ها، تمجید کنیم؟
-در عین حال، آیا این تناقض قابل ملاحظه ای نیست که در حالیکه مدعی هستیم "هنر نزد ایرانی ها است و بس" و "هنر عامل و ضامن تعالی انسان است"، در بداخلاقی و پرخاشگری، هر آینه، دیوار هنرمندان را خیلی کوتاه می بینیم و درمی یابیم؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب