تلویزیون با ساز مهربان می شود؟
لباس دونی: با پخش چند ویژه برنامه مناسبتی بنظر می رسد تغییراتی در سخت گیری های صدا و سیما نسبت به نمایش ساز بوجود آمده است، به شکلی که در بعضی از برنامه ها تلویزیونی، سازهای موسیقی حداقل از نمای دور نمایش داده می شوند؛ اتفاقی که در 3 سال اخیر تا حدی متوقف شده بود.
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، سالیان سال است که تمامی موسیقیدان های ایرانی، بصورت متفق القول بر یک باور هستند؛ آن هم این که صدا و سیما باید ساز را نمایش دهد. با اینحال در تمامی این سال ها، صدا و سیما کمترین سازشی دراین خصوص نشان داده است و اگر هم تغییراتی حاصل شده، با کوچکترین تغییری باز به خانه اول باز گشته اند.
درحقیقت نمایش ساز در صدا و سیما، همیشه محل بحث موسیقیدان های ایرانی بوده است و نسبت به آن انتقاد داشته اند. موسیقیدان ها براین باورند که یکی از عوامل موثر در وضعیت فعلی موسیقی کشور، مقاوت صدا و سیما در مقابل نمایش ساز است؛ چونکه اگر برنامه های خوبی برای موسیقی ساخته شود و در این برنامه ها از استادان موسیقی برای اجرای ساز خود دعوت شود، مردم کشور با ساز ایرانی و موسیقی وطن خود آشنا می شوند و در نتیجه سطح شنیداری آنها چیزی نمی شود که امروز هست.
به مفهوم دیگر، نمایش ندادن ساز در صدا و سیما و پخش نشدن موسیقی خوب در این رسانه همگانی، لطمه های بسیار جدی را به موسیقی کشور و سطح شنیداری مردم وارد کرده است؛ چونکه هر چقدر هم که بر این باور باشیم که مخاطب رادیو و تلویزیون ریزش داشته است اما در نهایت جمعیت بالایی از مناطق مختلف کشور مخاطب این رسانه هستند و بدین ترتیب این رسانه نقش به سزایی در فرهنگ سازی ایفا می کند.
گویا اما صدا و سیما سال ها است که این نقش اساسی خودرا فرموش کرده است و از آن سالهای طلایی که رادیو و تلویزیون موسیقی استادانی همچون بنان، خالقی و پایور را پخش می کرد، فاصله گرفته است.
البته که صدا و سیما پس از انقلاب تا دهه ۸۰، هنوز به بحران امروزی در موسیقی نرسیده بود و همچنان آثار موسیقی خوبی با تهیه کنندگی این سازمان تولید و پخش می شد. حتی در آن برهه هنوز هم شاهد حضور بزرگانی همچون محمدرضا لطفی در قاب تلویزیون بودیم.
اما رفته رفته این سازمان روندی را در پیش گرفت که منجر به قهر موسیقیدان ها با آن شد، تا حدی که دیگر حتی در پشت صحنه هم حاضر به هیچ نوع همکاری با آن نیستند که البته دود این اتفاقات اول از تمامی در چشم فرهنگ و هنر این مرز و بوم می رود.
اگر موسیقی خوب از رادیو و تلویزیون پخش نشود، نمایش تصویر ساز ممنوع باشد و موسیقیدان های سرشناس با آن قطع ارتباط کرده باشند، پس آثار موسیقی بی کیفیت جایگزین آنها می شوند. اینگونه می شود که فرزندان این کشور و البته والدین آنها با ساز ایرانی مانند تار و سه تار بی گانه می شوند و اوج شناخت آنها از موسیقی می شود پیانو، گیتار و شاید ویلن!
البته نه این که این سازها را با آثار نابغه هایی مانند چایکوفسکی و بتهوون بشناسند، بلکه شاید نوازندگانی غیرحرفه ای در قاب تلویزیون قرار بگیرند و سازی را که صدای خوبی هم ندارد، بنوازند.
با اینحال بنظر می رسد با روی کار آمدن دولت جدید و البته در پی تصویب سند ملی موسیقی در دولت قبلی، اصلاحاتی و سازش های در کار است، تا حدی که بتازگی باری دیگر سازها در تلویزیون نمایش داده می شوند؛ البته نه بصورت نمای لزوما نزدیک!
البته که نمایش ساز در تلویزیون همیشه در مقاطعی انجام شده و پس از مدتی متوقف شده است و اینطور نبوده که به امری همیشگی بدل شود، چه بسا که در دولت سیزدهم نیز، در عید سال ۱۴۰۲ ساز به نمایش درآمد اما این اتفاق ماندگار نبود.
حال باید دید حالا که در سند ملی موسیقی ذکر شده است که «صدا و سیما باید موسیقی را با تمام ملزومات صحنه ای نمایش دهد، صدا و سیما دیگر نمی تواند گل جلوی ساز بگذارد و این سند نظام نامه مصوب موسیقی و تصویر است که صداوسیما هم باید آنها را رعایت کند»، چه خواهد شد؟ آیا صدا و سیما باز همانند جزیره ای جداگانه کار خودرا خواهدنمود و یا احترام گذاشتن به سند بالادستی خودرا ادامه می دهد و سرپیچی نمی کند!
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب