رئیس امور سینمایی افغانستان :
ایران با ساخت ۱۱۰ فیلم در سال جایگاه موفقی دارد
لباس دونی: رئیس امور سینمایی افغانستان، اظهار داشت: جایگاه سینمای ایران با ساخت ۱۱۰ فیلم در سال پیرامون موضوعات مختلف موفقیت بزرگی است كه امیدوارم ما هم به این مرحله برسیم.
بیست و دومین برنامه «سینما؛ گفتمان فرهنگی» با مبحث «بررسی گفتمان سینمای ایران و افغانستان» با حضور صحرا كریمی رئیس امور سینمایی افغانستان و تعدادی از مستندسازان و اهالی رسانه در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار گردید.
در ابتدای این مراسم كریمی رئیس امور سینمایی افغانستان، در مورد بازنمایی سینمای افغانستان در جریان تبادل و گفتمان فرهنگی با ایران اظهار داشت: گفتمان فرهنگی با دیگر كشورها عاملی برای پیشرفت و مطرح شدن سینمای افغانستان است. معتقدم گفتمان فرهنگی با كشور هم كیش و فرهنگ ما اقدام مباركی برای سینمای افغانستان است. این گونه نشست ها و یا توجه جشنواره جهانی فجر، به مبحث افغانستان نوید خوبی برای كشور ما است چون كه به دنبال آن حرف های سینمای افغانستان دیده و شنیده می شود.
وی اضافه كرد: سینمای افغانستان به چند دوره تقسیم می شود. سینما در كشور ما عمری برابر با افغان فیلم ۵۱ ساله دارد. ناگفته نماند دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی از لحاظ تولیدی دوره ای طلایی برای سینمای ما بوده و با وجود كاربرد ابزاری از آن، شاهد ساخت فیلم های ملودرام، عاشقانه، كمدی، جدی، اقتباسی، و غیره بوده ایم. می توان به پركارترین كارگردان افغانستانی در این دوران «لطیف احمدی» اشاره نمود هر چند كه سینمای ما در این دوران زبان خاصی نداشت. در دوره جهاد و جنگ های داخلی، سینما اولین قدم های ركود و سكوت خویش را در افغانستان برداشت؛ با این وجود، كم و بیش فیلم هایی در گوشه و كنار برای توجیه مبحث جهاد ساخته شده است.
كریمی تصریح كرد: با ورود طالبان، سینما و تصویر در افغانستان به مرگ خود رسید. زمانی كه طالبان وارد كابل شدند، مردم با ترس روبرو شده و تلویزیون های خویش را مخفی می كردند. با سقوط سمبولیك طالبان در افغانستان، پس از ۱۸ سال زمینه برای بروز اتفاقات مهم در افغانستان فراهم گردید. در این میان با ورود كشور به عرصه دموكراسی، توجه دیگر كشورها به ما جلب شده و خارجی ها هم برای ساخت فیلم به ما روی آوردند. اما، سینمای ما با ركود مطلق روبه رو شده و این عرصه از حمایت دولت محروم مانده بود. با وجود بودجه هایی نظیر: آموزش و پرورش، مبارزه با مواد مخدر، بهداشت و غیره اما بودجه ای به فرهنگ و فرهنگ سازی تخصیص داده نمی شد. در نتیجه، در این دوره، سینماها بازسازی نشده و از تجارت صنعت سینما غافل مانده ایم.
وی بی توجهی به سینمای افغانستان را نوعی اقدام عمدی خواند و تصریح كرد: كشوری كه دارای قصه، صدا و فرهنگ سینمایی بالایی است با بها دادن به آن، بطور قطع به سمت هویت ملی خود سوق پیدا می كند؛ با حفظ این شرایط حتما یك كشور می تواند در مقابل دروغ ها و غاصبان مقاومت كند. ازاین رو نادیده گرفته شدن سینما و هنرمندان افغانستان اقدامی عمدی بوده و عده ای مانع از پیشرفت كشور ما در زمینه فرهنگی شده اند. با این وجود به منظور تقویت سینمای افغانستان، با همكاری سفارتخانه ها، سازمان ها و دفترهای خارجی پروژه های خرد و كلانی برای پرداختن به موضوعات مهمی چون زنان، كوكان و مسایل دیگر طراحی شد و فیلمسازان ما را به سمت ساخت آثار سفارشی كشاند. در عین حال با كمبود تولیداتی كه در حوزه معرفی سینمای مستقل افغانستان باشد، روبرو بوده ایم.
رئیس افغان فیلم خاطرنشان كرد: سینماگران افغان، سینماگرانی تجربی هستند كه كاملا خود ساخته، راه سینما را انتخاب و به تولید فیلم پرداخته و نهایتا تحولی بزرگ را در خلال چهار سال گذشته در سینمای ما به وجود آوردند. در دوره ای كه سینمای افغانستان نادیده گرفته شد، مدیران و دولت جفای زیادی در حق ما كردند. عده ای نظیر حسن نوری، برادران محمودی، شهربانو سادات هم در حال فعالیت و آموزش های سینمایی در دیگر نقاط دنیا بودند. این نسل از سال ۲۰۱۴ تصمیم به ساخت فیلم در افغانستان گرفت. پس از آن، افراد هنرمند به كشور بازگشته و موجی از فعالیت سینماگران در افعانستان شروع شد. در اصل این اقدام شروعی برای جنبش و موج نویی در سینما بود. با ورود سینماگران افغانستان به جشنواره های جهانی فیلم، دومین موج تحول فرهنگی به راه افتاد چون كه این اقدام زمینه ارتباط سینماگران افغانستانی با دنیا را فراهم نموده و با وجود تفاوت ها، منجر به پشتیبانی از سینمای افغانستان شده است.
وی تصریح كرد: با این وجود، سینمای مبتذل، بخشی از بدنه سینمای افغانستان است كه متاسفانه این بدنه در كشور ما به نام «سینمای سلیم شاهینی» شهرت گرفته است. این بدنه ضربه ای بزرگ به سینمای افغانستان زده است. با گذشت زمان رشد و نفوذ ابتذال، سینمای كشور ما را در داخل خود افغانستان خفه كرد. در این شرایط تنها چاره مبارزه با این بدنه، احتیاج به تولید، عرضه و جلب توجه مخاطب بود اما متاسفانه، ما از داشتن سالن سینما برای عرضه فیلم به مخاطبان هم محروم بوده و هستیم. این در حالیست كه برای مورد قبول قرار گرفتن سینمای افغانستان در كشور خود و تقویت آن در شرایط امروز باید سینمای دنیا را دور بزنیم.
كریمی ضعف سینمای افغانستان را نبود غنا و تنوع موضوعی در آثار دانست و اظهار داشت: امروز سینمای ما برای جلب نظر سینمای دنیا، به موضوعات موردپسند آنها نظیر: زنان و مهاجرت می پردازد. در دنیای روابط انسانی افغان ها با سینما، فیلمسازانی نظیر شهربانو سادات به سینمای كودك و نوجوان علاقه زیادی داشته و با فعالیت در سینمای تجربی به نخستین سینماگر اقتباسی تبدیل گشته است پس از او ابوذر امینی سینمای مستند و واقع گرایانه را به جریان انداخت.
وی ضمن گلایه از بی توجهی جشنواره سینما حقیقت به فیلم «تارهای ممنوعه» اضافه كرد: یكی از بزرگترین اتفاقات در حوزه سینمای مهاجرت، فیلم «تارهای ممنوعه» است. من برای سینمای حقیقت بسیار متاسفم كه این فیلم هویتی افغانستان را نادیده گرفته و به راحتی از كنار آن رد شده است. در حالیكه ما با دنیای جشنواره ها و داوری ها ناآشنا نیستیم و برای من جالب است كه فیلمی كه یك كارگردان افغانستانی می سازد در جشنواره ایران پذیرفته شده ولی بهایی به آن داده نمی گردد چون كه این فیلم یكی از شجاع ترین آثار در حوزه هویت ما بوده است.
وی عنوان كرد: سینمای مستند به دنبال گفتمان فرهنگی و بیان مشكلات جامعه است اما متاسفانه جشنواره سینما حقیقت از این رویكرد به دور بوده و از موضوعی نظیر مهاجرت كه یكی از معضلات بزرگ كشور افغانستان است، به راحتی رد شده است. لازم می دانم بگویم كه ما سبزی پاك كن و پنبه زن نیستیم، ما هگل و نیچه خوانده ایم، شعر خوانده ایم، می نویسیم، ملت افغانستان در كنار شما در عراق و سوریه جنگیده است. آیا ما حق نداریم با سینمای شما گفتمان داشته باشیم؟ ما نسلی هستیم كه راه مقاومت را خوب بلدیم.
كریمی در مورد عدم آشنایی مخاطبان ایرانی با سینمای افغانستان و آثار آنها اظهار داشت: افغانستان پس از جنگ های متوالی داخلی به كشوری جنگ زده و نابود شده تبدیل شد كه مدیریت فرهنگی و سیستم تولیدی در آن معنایی نداشت. در این میان سینما هم به سبب عدم وجود سیستم موضوعی و تولیدی در كشور به نابودی كشیده شد. امروز مسائلی چون زنان در افغانستان، مبحث مهمی است كه با وجود كلیشه شدن، از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد. معتقدم اگر تابحال به این موضوعات توجه شده بود، جامعه اوضاع بهتری داشت.
وی ضمن تاكید بر عدم وجود سانسور در سینمای افغانستان و نقش موثر آن بر تسهیل مسیر فعالیت فیلمسازان خاطرنشان كرد: نسل جدید سینمای افغانستان این سینما را وارد دوره جدیدی كرده و به دنبال دغدغه های مهم تر و اساسی هستند. معتقدم كسانی كه تصمیم گیرنده اصلی عرصه فرهنگی هستند باید راه را برای فعالیت این سینماگران تسهیل كنند. با این وجود بر خلاف گذشته فیلمسازی برای ملت افغانستانی آسان و برای خارجی ها سخت شده است چون كه با این روش به تولیدات خوب دست یافته و با دریافت مجوز از فیلمسازان خود حمایت می نماییم تا جایگاه خویش را در دنیا پیدا كنند.
رئیس امور سینمایی افغانستان به لزوم تعامل مناسبات فرهنگی و سینمایی اشاره نمود و اظهار داشت: متاسفانه هم اكنون نگاه به مهاجران افغانستانی خوب نیست و سینما تنها چاره برای نزدیكی سطح فرهنگی دو ملت ایران و افغانستان به حساب می آید. بنده در جلسه ای كه با مسؤلان سینمایی ایران داشته ام بر آموزش حرفه ای و تولید مشترك و كار تاكید داشتم تا از این طریق دانش آموختگان برای ادامه فعالیت وارد عرصه سینما شوند. همچنین، مقرر شد در شرایط كمبود فیلم در كشور ما، به منظور احیای سینما، فیلم های ایرانی در سالن های كشور افغانستان هم اكران شود.
كریمی در مورد قابلیت سینمای افغانستان در پرداختن به موضوعات جدید عنوان كرد: افغانستان با موضوعاتی نظیر: مواد مخدر، مهاجرت و تروریسم و غیره سروكار دارد. فیلم های ما به سبب انعكاس واقعیت ها و دغدغه های فیلمسازان، امروز به نقطه قابل توجهی رسیده اند و در پرداختن به موضوعات هم زور و الزامی وجود ندارد. البته كه توجه به موضوعات جدید هم لازم بوده و به آن هم توجه می شود. جایگاه سینمای ایران با ساخت ۱۱۰ فیلم در سال پیرامون موضوعات مختلف موفقیت بزرگی است كه امیدوارم ما هم به این مرحله برسیم.
وی تصریح كرد: سینمای تجربی برای رسیدن به جایگاه خوب، مجبور به بازآفرینی موضوعات جهانی است. دغدغه های سینمای افغانستان دغدغه سینمای جهان است اما تكرار آن امكان دارد كمی خسته كننده باشد. هرچند كه موفقیت سینمای اروپا مرهون پرداختن به جنگ جهانی دوم با روایت های متفاوت می باشد. ما هم برای موفقیت به تفاوت روایت نیاز داریم. سه و شش مبحث مطرح در سینمای ما وجود دارد كه با وحود تكراری بودن، نوع روایت آن مهم می باشد.
رئیس افغان فیلم تصریح كرد: لطفا سینمای ما را با ایران مقایسه نكنید. شما ۸ سال جنگ داشته اید اما افغانستان بیشتر از ۴۰ سال درگیر جنگ بوده است. همین كه زنده ایم و جرات داریم فیلم بسازیم كافی است. تا روزی كه بنده در راس فیلمسازی هستم اصلا كسی را محدود نكرده و با ساخت هر فیلمی موافق هستم تا سطح تولیداتمان افزایش یابد. بطور قطع هم فیلم هایی با موضوعات بین المللی خواهیم داشت.
وی اضافه كرد: در افغانستان سیستمی به اسم تهیه كنندگی، سینمای گیشه و اسپانسر وجود ندارد. سینما، فقط پول گذاشتن نیست بلكه روابط زنجیره ای با مخاطب، فیلمساز و غیره است و در كنار آن با نگاهی تجاری به فروش فیلم در تمام دنیا توجه می شود. عدم وجود سیستم تهیه كنندگی، معضل مخاطب و نشناختن سینمای افغانستان معضلی بزرگ در این حیطه است. ما برای مرتفع ساختن این مشكلات باید طرح هایی را در دستور كار قرار دهیم تا مراكز خرید مختلف فاقد سینما در كشورمان، به سالن مجهز شوند چون كه سینما جزیی از مراكز خرید هستند و از نیازهای ضروری خانوار محسوب می شوند.
كریمی خاطرنشان كرد: جامعه جهانی ثابت كرده كه به دنبال تفاهم نامه هایی ضد كشور ماست مانند: تفاهم نامه طالبان با آمریكا. ما درس گرفته ایم كه اگر خودمان، وطن مان را نسازیم هیچ كس دیگری آنرا نمی سازد.
وی در پاسخ به همكاری سینما و تلویزیون افغانستان اظهار داشت: ما به دنبال زبان و هویت افغانستانی در رسانه خود هستیم. در واقع، تلویزیون افغانستان دولتی ولی سینما خصوصی است. تلویزیون ملی افغانستان كاملا سیاست زده و فاقد برنامه است در این میان عمدا از سینما و فیلم افغانستانی حمایت نشده و بیشتر به سمت تبلیغات، طنز و سیاست رفته است با این وجود افغانستان آنقدر هم فقیر نیست كه مردم پول نداشته باشند تا به سینما بروند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب