باورتان نمی شود که این شعر از چنین شاعری است
لباس دونی: خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)
غزل «زندگان جاوید»
سروده ی رهی معیری - شاعر عاشقانه ها و تصنیف ها که ۵۴ سال قبل از دنیا رفت
نمرده اند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
خلاف شمع، که می گرید از هلاکت خویش
به روز رزم، سپردند جان و خندیدند
به جان خصم فکندند لرزه همچون بید
ولی چو کوه، ز باد اجل نلرزیدند
بر آستان رضا، چون غبار بنشستند
بر آسمان شرف، همچو مه درخشیدند
به جنگ دشمن اگر نقد جان نمی دادند
به جان دوست، چنین منزلت نمی دیدند
اگر به دیده بیگانه اند، چون شب تار
ولی به دیده ی ما، همچو بامداد امّیدند
به جان پاک شهیدان که زنده اند «رهی»
دلاوران، که سزاوار جشن جاویدند
محمدحسن معیری، متخلص به «رهی» در ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ در تهران متولد شد. از کودکی به شعر، موسیقی و نقاشی علاقه مند بود و ۱۷ سال بیشتر نداشت که نخستین رباعی خویش را سرود.
او در مطبوعات فعالیت داشت و در شعرهای فکاهی و انتقادی از نام مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه گیر» و «حق گو» استفاده می کرد. معیری در سالهای آخر عمر به رادیو رفت و تصنیف های بی شماری ساخت. از ترانه هایش به «شد خزان»، «شب جدایی» و «مرغ حق» میتوان اشاره نمود.
رهی کتابخانه ای داشت که آنرا یک سال قبل از مرگش به مجلس شورای ملی اهدا کرد. رهی ۲۴ آبان ۱۳۴۷ در تهران درگذشت و در قبرستان ظهیرالدّوله به خاک سپرده شد.
«سایه‌ی عمر» مجموعه غزل ها، «آزاده» مجموعه ترانه ها و «گل های جاویدان» نام مجموعه مقالات او است.
منبع: lebasdooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب